May you always do, what you are afraid to do.

Wat heb ik al ontzettend lang niet meer geschreven, ruim één maand. Maar telkens gebeurd er ook zoveel, dat je er ook haast niet meer aan toe komt.

Vandaag precies drie weken geleden kwam Vera aan in Engeland, we hadden het huis versierd, leuke vlaggen gehaald, een taartje versierd (Eline heeft me de gehele avond uitgelachen :(......)

's Avonds laat gingen we pas slapen en 's morgens moesten we er vroeg uit, omdat we 2 keer met de bus moesten, de ene naar het centrum, toen met de trein naar Leeds en vervolgens de andere bus naar het vliegveld zelf.. Wat hebben we trouwens veel gezien, mooie glooiende heuvels, ruïne's, omzaaid met mooie bloemenvelden en veel meertjes!

Op het vliegveld leken de 20 minuten die we moesten wachten wel een eeuwigheid. Puur de zenuwen; ''Wat zal Vera er van vinden, zou het leuk vinden, of zal ze liever direct naar huis gaan?'' De dingen die voor ons als zo vanzelf sprekend zijn, waren voor haar weer helemaal niet, zoals het rijden aan de andere kant van de weg. (Ik moet nu nog heel vaak schreeuwen naar Eline en Vera, STOPPEN!!!!!!!! STOPP!!!!!!!! Want dan zijn ze zo lekker in gesprek en dan kijken ze naar links i.p.v. rechts haha)

Maar ach, ze vind de stage gelukkig heel mooi, we hadden lekker gekookt en lekkere hapjes gemaakt en chips gehaald, maar aangezien Vera zo moe was, lag ze om half 9 al in bed, haha best logisch, want dat deden Eline en ik ook de eerste dag. Inmiddels is Vera helemaal gewend.

Het is ook gezellig, als de een even lekker wil skypen, dan kunnen de andere 2 gezellig een film kijken (hebben we ook gedaan toen we ziek waren, samen misselijk op de bank met een dekentje en rustig liggen)

Eline en ik zaten ongeveer 3 weken geleden (zoals we eigenlijk altijd doen ) 's avonds in ons raam en zeiden nog, over 2,5 week komt Vera al. De tijd gaat hier zo snel, ik weet nog dat ik op m'n mobiel keek en zei; 'Oh Eline, we moeten nog 145 dagen'. Nu moeten we er nog 91, de tijd gaat echt zo ontzettend snel.. Vooral omdat we nu lekker druk bezig zijn met school, de stage, het huishouden en vooral leuke dingen doen samen.

Het is uiteindelijk zo anders geworden, het hele Engeland gebeuren, dus hier komt 'ie (jullie zullen het nooit weer horen haha) : Respect voor alle werkende moeders die ook nog eens het huishouden doen. Wat een ontzettend (ondankbaar werk is dat zeg jeetje, maar goed in een huis word geleefd, dus dan mag dat hé?, toch?).

Verder gaat echt alles ons goed af, onze band is zo sterk geworden, alles verloopt ook heel soepel en mooi.

Boven hebben we een heerlijke jacuzzi, vaak laten we hem vollopen en doen we er een lekker geurend-/ aarbei-/ bubbelschuim iets bij in, het halve huis ruikt er dan naar en wij gaan er dan lekker in zitten met onze zwemkleren. Heerlijk! Lekker wat drinken mee en je hebt een super leuke en chille avond haha.

Een tijdje terug, mochten we niet meer op stage komen. Vera was net begonnen met werken, maar op haar groep zit iemand die nog naar school gaat, op diezelfde school was een ziekte-uitbraak geweest, dat houdt in (hoofdpijnen, misselijk zijn, zere buik etc.) De collega's mochten wel naar ie groep, maar die kinderen mochten officieel niet naar buiten, ook mocht er niemand naar buiten, maar Vera is dus aangestoken, waarop ik vervolgens ook werd aangestoken. We zijn een week goed ziek en misselijk geweest, echt heel verschrikkelijk. We mochten ook pas weer komen als we ons beter voelden, en dan 48 uur later, want dat was de uitbraak-procedure.

Nadat wij ons weer beter voelden zijn we dat weekend erop, uit eten geweest bij: the Three Nunns. Het was super gezellig. Door het hele gebouw hingen houten balken, er lag een vloerbedekking die je vroeger ook in een rood-kleed vorm bij je opa en oma in huis kon vinden. Het was allemaal heel ouderwets, maar daardoor juist zo super gezellig.

The Three Nunns is van origine een oud weeshuis, vroeger hebben de eigenaar en eigenaresse zelfmoord gepleegd. Het schijnt dat de eigenaar en zijn vrouw er nog steeds rond ''spoken. Ze doen er zelfs van die Ghost Busters toeren. Beetje dramatisch gelijk weer, maar het is wel heel gaaf. Het eten was echt ontzettend goed en lekker.



Toen Eline en ik hier net waren hadden we het over een rat, we hebben toen alle deuren en ramen los gegooid zodat, het vieze beest weer naar buiten kon. Ook heb ik de halve keuken er onder weg gehaald om te kijken of daar iets onder zat, zaklamp, erbij, maar nee hoor niks..

Laatst hadden we het bad weer lekker vol laten lopen en ik wou net het bad instappen, maar ik hoorde in de gang iets, dus ik keek door de deur, ik ben echt bijna van de trap gestuiterd van schrik.. Toen Eline me voor het eerst zei dat we een rat hadden zei ik tegen haar : 'Ik geloof je wel, maar ik moet hem echt zelf zien haha'. Nou wauw, wat een ontzettend groot, lelijk, vies en ranzig dik beest..

Ik schrok zo hard dat ik alleen uit kon brengen, dat er iets zwarts in de gang liep, Eline stond als een klein meisje enthousiast in het bad te springen : ''YEAH, MARLIJN HEEFT HEM GEZIEN, HAHAHA, EIN-DE-LIJK, IK BEN NIET DE ENIGE MEER, HAAHHA, YEAHHH''.

Maar die gedachte liet ze even bezinken, en toen realiseerde madame zich dat het vieze dier dus al ruim 5 weken in ons huis zat, jep dat was een mindere gedachte.. We hebben er zelfs iemand bijgehaald, en die verklaarde ons voor gek: ''Neee, jullie wonen net op jezelf, geloof me, het huis is schoon, buiten ligt geen afval, dus er is echt geen rat'..

We hebben het maar even gelaten voor het het was, en hebben boven even gewacht. Ik ben de trap afgelopen en met mijn acrobatische kunsten de deur los gedrukt en de lampen uit gedaan. Toen weer snel naar boven, het was al ruim 11 uur.

Toen we tegen half 12 weer naar benden ging, heb ik de hele woonkamer bekeken en zelfs de keuken weer los gehaald, de kelder gehad en Vera's slaapkamer.. Toen ik op de grond ging liggen om met de zaklamp te kijken zag ik hem zitten, ik heb volgens mij nog nooit zo hard gegild, het arme dier schrok zo en rende van paniek maar ergens heen, en ja hoor je raad het nooit? Hij rende praktisch tegen me aan!! Ik heb zo ontzettend hard gegild en ben op de bank gesprongen, heb bijna de muur er bij uitgelopen, wat ontzettend vies..

Boos en gefrustreerd heb ik een kameraad op gebeld van Kami (onze huisbaas) hij had thuis nog wel een muizenval liggen, die mochten we rond dit tijdstip nog wel even komen ophalen, was inmiddels kwart voor 12! Daar stonden we, Eline en haar pyjama en ik met m'n trainingsbroek en winterjas. Daar stond Dali met Marc heel hard te lachen om Eline en mij.
''haha, look at them they scared by a mouse, hahahaha''. Ja grappig Dali, geef me alsjeblieft die muizenval en lach me niet uit.

Nou die val meegekregen en snel naar huis lopen, we zijn nog geen 10 passen het huis van Dali uit of Damian (buurjongen) kwam er aan gelopen met z'n hond en een kameraad, hij vroeg waarom we nu nog buiten waren, hem ook maar het verhaal uitgelegd. Hij liep mee met ons naar binnen, en natuurlijk wat gebeurd er? Damian loopt chill de keuken in, vervolgens Eline en ik en wat rent er tegen ons aan? JUIST, de muis!!! Ik ben de bank ingesprongen en Eline sprong op het aanrecht (jammer dat ik dat niet op film heb..)

Damian schrok zich rot omdat wij zo hard wegdoken ineens dat hij als een klein meisje ook omhoog sprong en op het aanrecht ging zitten. Jep.... Aan die mannen heb je hier niet veel, óf ze lachen je uit, of ze zijn nog banger als jouw... Inmiddels hebben we de hele keuken weer dicht getimmerd en hebben we de muis niet weer gezien. Dus dat scheelt haha.

Elke zaterdag komt de ijsco man met zo'n echte Engelse ijswagen bij ons in de straat, hij parkeerd dan voor ons huis, allemaal schreeuwende, panikerende kinderen voor ons huis, met hun vuistjes zwaaien ze het geld omhoog zodat ze snel een ijsje krijgen. Laatst kwam er niemand en keken wij uit het raam, de vrolijke, gezette man, met z'n ijsmuts, z'n witte schort en vrolijke glimlach. Hij gebaarde naar ons dat wij moesten komen, Eline en ik doken snel weg want we hadden echt geen zin om naar buiten te gaan haha. Eline wou heel graag een ijsje, dus toen de vrolijke ijsco-man vroeg waar wij vandaan kwamen vroeg hij of Denemarken mooi was ;''Euhm, meneer wij komen uit Nederland, je weet wel Holland? Amsterdam perhaps?'' Ja leuk zegt hij, maar hoe is Denemarken? Ja weet ik veel haha, en elke keer als we nu weer komen van het werk claxonneerd hij heel vrolijk naar ons haha.

Eergisteren kwamen Eline haar ouders hier op vakantie. Super gezellig, Eline heeft gekookt en 's avonds hebben Vera en ik een ijsje gehaald, vanavond gaan we misschien nog wel een film kijken die we al een paar dagen proberen te kijken, maar Netflix valt steeds weg..

Myrthe komt de 25e ook naar Engeland, ik kijk hier zooooo ontzettend, mega naar uit!! Normaal is ze elke dag bij mij, en nu niet.. Ik moet bijna afkicken van haar, en eerlijk, ook al maken we er grapjes over, wat mis ik dat gezeur en geouwehoer van haar.. Dat gebeld ; ''hé doe je vanavond als wat? '' ''Euh, nee wat dan??'' ''Ja nu wel dus''..

Gewoon het simpele bij elkaar langs gaan, mevrouw is ook mega enthousiast want ze mag vliegen!! Verschrikkelijkste iets wat er is maar goed, zij heeft er zin in haha. Ze komt zelf 10 hele dagen!!!
Oh we gaan zo ontzettend veel doen, uit eten, de stad laten zien, naar Manchester & het voetbal stadion, naar Leeds, Londen en overal heen.

Ongeveer 2 weken later komen mijn ouders en broertje, volgens mij is het de eerste keer vakantie na 8 jaar weer voor hem. Hij kijkt er zo naar uit, papa en mama slapen in een hotel en Luc slaapt in ons huis. Ideaal en zo kan ik Luc nog meer laten zien, zelfs 's avonds, de buurt, de bussen. Het Engelse praten, want oh, oh, oh wat kan Luc dat ontzettend goed. Ik denk alleen niet dat hij mensen uit Ierland gaat verstaand, dat kun je vergelijken met mensen uit Amsterdam die moeten luisteren naar mensen die alleen maar Twents praten.

Ook wil ik met m'n ouders naar de Three nuns in. Mijn ouders komen 14 mei, 16 mei is m 'n broertje jarig. Dus we gaan ook zijn verjaardag hier gezellig vieren, ik ga denk ik een one-direction taart halen (haha, grapje Luc)

Morgen pakken we de bus naar het vliegveld en gaan we naar die ruïne's toe en het park wat daar bij ligt. We gaan vast nog wel veel meer bezichtigen, maar dat is wat tot nu toe zeker is!

Tot voor nu (bedankt voor het lezen, na deze hele lap tekst)



For everything you have missed, you have gained something else;
and for everything you gain, you lose something else.
It is about your outlook towards life. You can either regret or rejoice.