Life is the art of drawing without an eraser.
Blijf op de hoogte en volg Marlijn
01 Maart 2014 | Verenigd Koninkrijk, Mirfield
Waar moet ik toch beginnen.. Ik heb anderhalf week niks geschreven, maar wat kan er toch veel gebeuren in zo’n korte periode.
Inmiddels kan en mag ik nu alles alleen doen op stage, een heel fijn idee, ook is het een compliment naar mij toe (aangezien ik nog maar student ben en ze mij nu al zo vertrouwen dat ik alles al mag doen). Ergens vind ik het eng, het is iets wat ik voor een langere tijd een naar idee vond.
Ik weet nog dat Myrthe tegen mij zei (toen ze in het eerste jaar zat van haar opleiding) dat ze mensen moest wassen en dat soort dingen. Ik heb haar er altijd voor bewonderd, ik vind het echt knap dat iemand zoiets kan doen, het idee zelf, vond ik (aangezien ik in een winkel werk en verder niet echt zo’n soort contact heb met die mensen) best naar. Die persoon zit daar heel kwetsbaar, laat zich wassen, laat alles toestaan en is al super blij dat jij diegene wilt helpen.
Iedereen zei tegen mij: Marlijn als je dat idee hebt, hoor je echt niet op deze opleiding hoor. Ik weet niet wat JIJ hier dan doet? Ik zou er maar mee stoppen. Ergens hadden ze wel gelijk misschien, maar nu heb ik iemand voor de eerste keer geholpen met het hele ochtend ritueel. En wat is het ontzettend leuk, de cliënten glimlachen breed als ik binnenkom om ze wakker te maken, kleren met ze uitzoek, en als ik ze douche. Allemaal zijn ze even blij als ze fris en fruitig in de keuken zitten met een lekker parfum op.
Het beeld dat ik in mijn hoofd had over de zorg is 180 graden andersom gedraaid. Ik ben erg blij dat ik deze mensen kan helpen om hun leven nog leuker te maken, het simpele kopje koffie drinken met ze, het sarcastische grapje, het rolstoel dansen haha, alles is even leuk (en Myrthe, je hebt gelijk, altijd al gehad haha, het is echt mooi).
Morgen ga ik al mijn proeves uit typen (examens die ik moet afleggen). Als ik eenmaal al mijn proeves achter de rug heb die ik op deze afdeling moet doen, wil ik vragen of ik misschien naar fysiotherapie mag. Het is super leuk daar, zwemmen met cliënten, op de trampoline, rustig de cliënt op je schoot nemen en rustig neuriën en heen/weer schommelen.
Euhhmm, wat heb ik verder allemaal gedaan.. Ohja we hebben een rat in huis gehad..
Ik stond ’s morgens om 6 uur (dan moet je sowieso rustig met me doen, want ik heb echt een ochtendhumeur) chill 'n broodje te smeren, we hadden ons verslapen en ik had nog een ontzettend slaap hoofd & was echt nét wakker. Begint Eline toch te schreeuwen.. Oh mijn god, ik ben gewoon bijna flauwgevallen van schrik. Eline was ineens weg? Was snel naar boven gerend, na 5 minuten aandringen werd er verteld dat er een joekel van een rat door de woonkamer rende.. Nou lekker is dat weer, ik was nog volledig in shock door Eline haar gegil, zijn we maar buiten gaan zitten om iemand van de ongedierte bestrijding te bellen, niemand kon natuurlijk weer.. Dus toen maar naar binnen om de banken etc. van de kanten te trekken en dat vieze dier te zoeken, maar natuurlijk vonden we niks. Huiseigenaar maar gebeld, "we overdreven maar hij stuurt wel even iemand".. Nou aangezien ze zo ons hele huis gaan na kijken naar die vieze dieren, kunnen wij eindelijk de deur uit. Het nadeel van op jezelf wonen, met een ander meisje, waar zijn de mannen als je ze nodig hebt haha. Op dat soort momenten mis ik papa echt héél erg.. But I’m getting used to it.
Ohja! Woensdag verveelden we ons, dus we gingen rond half 11 naar het busstation en bedachten ons om maar een onbekende bus te pakken ergens naar toe. We reden de andere kant van de berg op, wauw wat ontzettend mooi! Ons huis lag daar ergens in de dat dal. Na 15 minuten waren we weer terug bij het busstation, aangezien het nog zo vroeg was, en we ons verveelden gingen we kijken of er nog een bus ging ergens naar toe waar het ons wel mooi leek (Leeds of zoiets) maar toen wij beter keken, stond daar de bus naar Manchester!
Eline en ik keken elkaar aan, en we wisten genoeg, binnen een minuut zaten wij in de dubbeldekker-bus naar Manchester.
De bus rit duurde 2 uur, en oh mijn god, dat waren de meest verschrikkelijke 2 uren van mijn leven.. Jeetje, ik heb zo’n ontzettend, onbeschrijfelijke, onvoorstelbare hoogtevrees (als ik al uit Eline haar raam kijk, heb ik er al last van).. Maar goed, het waaide keihard, de lucht was pikzwart en het regende erg hard.
In het begin vond ik het nog niet zo heel erg, want toen waren we nog in Huddersfield zelf, waar het opzich ook hobbelig en bergachtig is, maar wauw dit? We reden een super hoge berg op, en ik kon niet zien wat daarna kwam, het was net of je direct dat ravijn instortte. Nou echt hoor, ik ben bijna in huilen uitgebarsten en heb de hele weg niet weer gekeken. Toen kwamen we toch ergens uit. Het waaide steeds harder en harder, die hele bus zwaaide heen en weer. Op zich vind ik dat nog niet eens zo boeiend (we zaten overigens boven in en ik was wat meer gekalmeerd). Maar toen die lijpo van een buschauffeur ineens zo dicht langs zo’n klif ging rijden vond ik het toch wel een stuk minder. VER-SCHRIK-KE-LIJK!! Ik haat hoogtes, ik haat diepte, ik haat slingerende bussen, ik haat bergen! Bah ik ga nooit weer met die bus, bijna een paniekaanval en huilen verder, waren we eindelijk op FATSOENLIJKE grond en kon ik weer fatsoenlijk genieten van het uitzicht.
Eindelijk waren we in Manchester, er is een Primark die zo lang en breed is als 2 super grote straten. Wauw, we hebben hier overigens 3 dagen later weer gewinkeld (ja we zijn met de trein gegaan) we hebben wel 4 uur in die ene winkel gelopen. Er is een groot reuzenrad in het midden van het centrum (waar ik overigens ook niet in ga haha) we hebben even wat gegeten en zijn toen weer weggegaan. Dus de bus gepakt naar Huddersfield, gaat de busschauffeur ineens (terwijl we nog 1,5 uur moesten rijden) stoppen.
Buschauffeur: Where’d you think you’re going?
Ik: Well, Huddersfield..
Buschauffeur: Yep, don’t think so, I’m not driving any further, you have to take another bus…
Ja hoor tuurlijk!! Wij zijn weer 1,5 uur van huis weg… We zijn het aparte stadje maar in gelopen (mama, het lijkt op dat stadje Love-town van the 10th kingdom) daar zat een lief oud vrouwtje, we hebben haar maar gevraagd of zij wist welke bus wij moesten nemen.
‘’Oh dear, oh love.. I believe that there isn’t an other bus that drives you to huddersfield, I’m sorry!’’ Oke, er gaat dus geen andere bus (jep 6 uur later…..) (Soort van 2e Connexxion idee dus).
Gevraagd bij een snackbar of zij een manier wist hoe wij thuis konden komen, we moesten de trein maar nemen… 1,5 uur verder en 3 bergen verder ofzo, waren we eindelijk dichtbij het trein station, en wat denk je? Komt serieus een bus aangereden… WAT ONTZETTEND BALEN, maar goed het went wel! Door gelopen naar de trein, die overigens een half uur later kwam, dikke prima hoor, trein was lekker warm, dus me happy!
Ohja, we hebben ook een nieuwe gast soms haha, een eekhoorntje! En vandaag hebben Eline en ik Huddersfield maar eens grondig bestudeerd en gekeken naar versieringen voor als Vera komt (wat overigens nog een paar dagen duurt, gezellig ) we hebben een soort markt-winkelcentrum gevonden met allemaal leuke ne goedkope dingen! Na de tijd hebben we ergens lekker wat gedronken, heeeeeeeeeerlijke chocolademelk, mét marshmallows en slagroom, waaauw!
Vandaag heb ik een klein cadeautje voort m’n moeder gekocht wat mee gaat met de post binnenkort een keer, ook ga ik een kaartje schrijven voor oma haha is zij ook weer blij! Natuurlijk kan ik praktisch geen enkele winkel in zonder iets lulligs voor Paul te zien, dus voor hem heb ik ook weer een cadeautje haha , Luc kan natuurlijk ook niet achterblijven, dus ook voor hem ligt hier weer een cadeautje!
Eline en ik hebben het er al vaak over gehad, en ik kan zeggen dat ik in één maand tijd al behoorlijk ben veranderd. Engeland draaide bij mij echt om het veranderen, terug komen als een ander persoon. Ik durf te zeggen, dat de dingen die ik al jaren probeer aan te pakken / veranderen, nu eindelijk lukken. De problemen die eens zo groot leken, lijken nu kleine bijzaken.. Dingen die niet meer zo erg zijn. Het feit dat ik nog gewoon een hele andere omgeving heb, met nieuwe mensen, andere routines, me toch goed aan het denken heeft gezet. Ik kan met zekerheid zeggen, dat mensen versteld gaan staan als ze me weer zien. Behoorlijk versteld, ik ben er nog lang niet, maar ik ben zeker al heel goed op weg en ik ben er zo trots op. Ik ben blij met de mensen die mij steunen, ook al zijn ze niet bij mij. Ik baal van de mensen die ik zo’n groot deel van mijzelf heb gegeven, maar die nu niets meer van zich laten horen.
Ik heb veel positieve dingen geleerd (nu al) maar ook wel negatieve dingen. Wat zeker is, is dat ik nu echt weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta, ik heb dingen overwonnen (met hulp van Eline natuurlijk, bedankt schat!) waar ik al jaren mee zat, wat mij toch veel vreugde ontnam, zodat ik niet 100% volledig kon genieten. Nu kan ik dit wel, ik heb ontzettend heimwee gehad en wou het liefste het eerst vliegtuig naar huis pakken, maar ik weet dat Engeland mij goed doet, en mij helpt om mijzelf weer te worden, dus ik blijf hier nog wel haha
Shout out voor de lieve mensen, ik hou van jullie!!
Inmiddels kan en mag ik nu alles alleen doen op stage, een heel fijn idee, ook is het een compliment naar mij toe (aangezien ik nog maar student ben en ze mij nu al zo vertrouwen dat ik alles al mag doen). Ergens vind ik het eng, het is iets wat ik voor een langere tijd een naar idee vond.
Ik weet nog dat Myrthe tegen mij zei (toen ze in het eerste jaar zat van haar opleiding) dat ze mensen moest wassen en dat soort dingen. Ik heb haar er altijd voor bewonderd, ik vind het echt knap dat iemand zoiets kan doen, het idee zelf, vond ik (aangezien ik in een winkel werk en verder niet echt zo’n soort contact heb met die mensen) best naar. Die persoon zit daar heel kwetsbaar, laat zich wassen, laat alles toestaan en is al super blij dat jij diegene wilt helpen.
Iedereen zei tegen mij: Marlijn als je dat idee hebt, hoor je echt niet op deze opleiding hoor. Ik weet niet wat JIJ hier dan doet? Ik zou er maar mee stoppen. Ergens hadden ze wel gelijk misschien, maar nu heb ik iemand voor de eerste keer geholpen met het hele ochtend ritueel. En wat is het ontzettend leuk, de cliënten glimlachen breed als ik binnenkom om ze wakker te maken, kleren met ze uitzoek, en als ik ze douche. Allemaal zijn ze even blij als ze fris en fruitig in de keuken zitten met een lekker parfum op.
Het beeld dat ik in mijn hoofd had over de zorg is 180 graden andersom gedraaid. Ik ben erg blij dat ik deze mensen kan helpen om hun leven nog leuker te maken, het simpele kopje koffie drinken met ze, het sarcastische grapje, het rolstoel dansen haha, alles is even leuk (en Myrthe, je hebt gelijk, altijd al gehad haha, het is echt mooi).
Morgen ga ik al mijn proeves uit typen (examens die ik moet afleggen). Als ik eenmaal al mijn proeves achter de rug heb die ik op deze afdeling moet doen, wil ik vragen of ik misschien naar fysiotherapie mag. Het is super leuk daar, zwemmen met cliënten, op de trampoline, rustig de cliënt op je schoot nemen en rustig neuriën en heen/weer schommelen.
Euhhmm, wat heb ik verder allemaal gedaan.. Ohja we hebben een rat in huis gehad..
Ik stond ’s morgens om 6 uur (dan moet je sowieso rustig met me doen, want ik heb echt een ochtendhumeur) chill 'n broodje te smeren, we hadden ons verslapen en ik had nog een ontzettend slaap hoofd & was echt nét wakker. Begint Eline toch te schreeuwen.. Oh mijn god, ik ben gewoon bijna flauwgevallen van schrik. Eline was ineens weg? Was snel naar boven gerend, na 5 minuten aandringen werd er verteld dat er een joekel van een rat door de woonkamer rende.. Nou lekker is dat weer, ik was nog volledig in shock door Eline haar gegil, zijn we maar buiten gaan zitten om iemand van de ongedierte bestrijding te bellen, niemand kon natuurlijk weer.. Dus toen maar naar binnen om de banken etc. van de kanten te trekken en dat vieze dier te zoeken, maar natuurlijk vonden we niks. Huiseigenaar maar gebeld, "we overdreven maar hij stuurt wel even iemand".. Nou aangezien ze zo ons hele huis gaan na kijken naar die vieze dieren, kunnen wij eindelijk de deur uit. Het nadeel van op jezelf wonen, met een ander meisje, waar zijn de mannen als je ze nodig hebt haha. Op dat soort momenten mis ik papa echt héél erg.. But I’m getting used to it.
Ohja! Woensdag verveelden we ons, dus we gingen rond half 11 naar het busstation en bedachten ons om maar een onbekende bus te pakken ergens naar toe. We reden de andere kant van de berg op, wauw wat ontzettend mooi! Ons huis lag daar ergens in de dat dal. Na 15 minuten waren we weer terug bij het busstation, aangezien het nog zo vroeg was, en we ons verveelden gingen we kijken of er nog een bus ging ergens naar toe waar het ons wel mooi leek (Leeds of zoiets) maar toen wij beter keken, stond daar de bus naar Manchester!
Eline en ik keken elkaar aan, en we wisten genoeg, binnen een minuut zaten wij in de dubbeldekker-bus naar Manchester.
De bus rit duurde 2 uur, en oh mijn god, dat waren de meest verschrikkelijke 2 uren van mijn leven.. Jeetje, ik heb zo’n ontzettend, onbeschrijfelijke, onvoorstelbare hoogtevrees (als ik al uit Eline haar raam kijk, heb ik er al last van).. Maar goed, het waaide keihard, de lucht was pikzwart en het regende erg hard.
In het begin vond ik het nog niet zo heel erg, want toen waren we nog in Huddersfield zelf, waar het opzich ook hobbelig en bergachtig is, maar wauw dit? We reden een super hoge berg op, en ik kon niet zien wat daarna kwam, het was net of je direct dat ravijn instortte. Nou echt hoor, ik ben bijna in huilen uitgebarsten en heb de hele weg niet weer gekeken. Toen kwamen we toch ergens uit. Het waaide steeds harder en harder, die hele bus zwaaide heen en weer. Op zich vind ik dat nog niet eens zo boeiend (we zaten overigens boven in en ik was wat meer gekalmeerd). Maar toen die lijpo van een buschauffeur ineens zo dicht langs zo’n klif ging rijden vond ik het toch wel een stuk minder. VER-SCHRIK-KE-LIJK!! Ik haat hoogtes, ik haat diepte, ik haat slingerende bussen, ik haat bergen! Bah ik ga nooit weer met die bus, bijna een paniekaanval en huilen verder, waren we eindelijk op FATSOENLIJKE grond en kon ik weer fatsoenlijk genieten van het uitzicht.
Eindelijk waren we in Manchester, er is een Primark die zo lang en breed is als 2 super grote straten. Wauw, we hebben hier overigens 3 dagen later weer gewinkeld (ja we zijn met de trein gegaan) we hebben wel 4 uur in die ene winkel gelopen. Er is een groot reuzenrad in het midden van het centrum (waar ik overigens ook niet in ga haha) we hebben even wat gegeten en zijn toen weer weggegaan. Dus de bus gepakt naar Huddersfield, gaat de busschauffeur ineens (terwijl we nog 1,5 uur moesten rijden) stoppen.
Buschauffeur: Where’d you think you’re going?
Ik: Well, Huddersfield..
Buschauffeur: Yep, don’t think so, I’m not driving any further, you have to take another bus…
Ja hoor tuurlijk!! Wij zijn weer 1,5 uur van huis weg… We zijn het aparte stadje maar in gelopen (mama, het lijkt op dat stadje Love-town van the 10th kingdom) daar zat een lief oud vrouwtje, we hebben haar maar gevraagd of zij wist welke bus wij moesten nemen.
‘’Oh dear, oh love.. I believe that there isn’t an other bus that drives you to huddersfield, I’m sorry!’’ Oke, er gaat dus geen andere bus (jep 6 uur later…..) (Soort van 2e Connexxion idee dus).
Gevraagd bij een snackbar of zij een manier wist hoe wij thuis konden komen, we moesten de trein maar nemen… 1,5 uur verder en 3 bergen verder ofzo, waren we eindelijk dichtbij het trein station, en wat denk je? Komt serieus een bus aangereden… WAT ONTZETTEND BALEN, maar goed het went wel! Door gelopen naar de trein, die overigens een half uur later kwam, dikke prima hoor, trein was lekker warm, dus me happy!
Ohja, we hebben ook een nieuwe gast soms haha, een eekhoorntje! En vandaag hebben Eline en ik Huddersfield maar eens grondig bestudeerd en gekeken naar versieringen voor als Vera komt (wat overigens nog een paar dagen duurt, gezellig ) we hebben een soort markt-winkelcentrum gevonden met allemaal leuke ne goedkope dingen! Na de tijd hebben we ergens lekker wat gedronken, heeeeeeeeeerlijke chocolademelk, mét marshmallows en slagroom, waaauw!
Vandaag heb ik een klein cadeautje voort m’n moeder gekocht wat mee gaat met de post binnenkort een keer, ook ga ik een kaartje schrijven voor oma haha is zij ook weer blij! Natuurlijk kan ik praktisch geen enkele winkel in zonder iets lulligs voor Paul te zien, dus voor hem heb ik ook weer een cadeautje haha , Luc kan natuurlijk ook niet achterblijven, dus ook voor hem ligt hier weer een cadeautje!
Eline en ik hebben het er al vaak over gehad, en ik kan zeggen dat ik in één maand tijd al behoorlijk ben veranderd. Engeland draaide bij mij echt om het veranderen, terug komen als een ander persoon. Ik durf te zeggen, dat de dingen die ik al jaren probeer aan te pakken / veranderen, nu eindelijk lukken. De problemen die eens zo groot leken, lijken nu kleine bijzaken.. Dingen die niet meer zo erg zijn. Het feit dat ik nog gewoon een hele andere omgeving heb, met nieuwe mensen, andere routines, me toch goed aan het denken heeft gezet. Ik kan met zekerheid zeggen, dat mensen versteld gaan staan als ze me weer zien. Behoorlijk versteld, ik ben er nog lang niet, maar ik ben zeker al heel goed op weg en ik ben er zo trots op. Ik ben blij met de mensen die mij steunen, ook al zijn ze niet bij mij. Ik baal van de mensen die ik zo’n groot deel van mijzelf heb gegeven, maar die nu niets meer van zich laten horen.
Ik heb veel positieve dingen geleerd (nu al) maar ook wel negatieve dingen. Wat zeker is, is dat ik nu echt weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta, ik heb dingen overwonnen (met hulp van Eline natuurlijk, bedankt schat!) waar ik al jaren mee zat, wat mij toch veel vreugde ontnam, zodat ik niet 100% volledig kon genieten. Nu kan ik dit wel, ik heb ontzettend heimwee gehad en wou het liefste het eerst vliegtuig naar huis pakken, maar ik weet dat Engeland mij goed doet, en mij helpt om mijzelf weer te worden, dus ik blijf hier nog wel haha
Shout out voor de lieve mensen, ik hou van jullie!!
-
01 Maart 2014 - 22:01
Paul:
Ik zei het meid. Geef jezelf een paar weken. En eindelijk respect voor roy zijn werk haha. Leuk te lezen weer. Daddy a wont a squerl haha -
01 Maart 2014 - 22:02
Marlijn Kuipers:
Heel veel respect zelfs. Nah ben nu 4 weken verder, maar ik tel de dagen echt af hoor.. Ben het echt behoorlijk zat. Het is een mooi3 ervaring maar... -
01 Maart 2014 - 22:33
Yvonne:
Meid wat leuk om je verslag te lezen. Dingen die jullie beleven,hoe je veranderd bent. En anders over dingen denkt. Hoop dat je ondanks je heimwee,toch geniet. En dat de tijd een beetje snel voorbij gaat. Dikke kus enknuffel van mij,en de rest... -
01 Maart 2014 - 23:13
Cindy:
Ik geniet van je avontuurlijke verhalen. Geniet van alle ervaringen daar. Groetjes van je buurtjes -
02 Maart 2014 - 10:28
Vera:
Leuk dat je er foto's bij hebt gedaan! -
02 Maart 2014 - 10:47
Herman :
Een lang verhaal maar wel leuk en boeiend om te lezen.
Ik ben blij dat je je draai daar hebt gevonden .
Wij met ons drieen zien er naar uit om je over een een paar maand weer echt te zien en te spreken.
Groetjes en een hug van paps -
02 Maart 2014 - 14:46
The Boss:
Haai Miepie,
wat een leuk verslag weer, lees het met plezier. Zo dus jullie zijn echt in ♥ Love-Town♥ geweest, jelous.
Beter kom je er niet weer, trax gebeurt er wat...
Die nieuwe gast die jullie nu hebben lijkt me heel wat beter dan die (dove) rat! Bah bah babberdebah.
We hebben een bezoekdatum in gedachten, het weekend van pasen en dan de 17e of 18e tot 's maandag of zo. maar daar appen we nog wel over, er staat nog niets vast.
Nou succes met het uittypen van de proeves, als je klaar bent kijk ik al uit naar het volgende reisverslag ha-ha
and you know,
i♥waymore.
Fijne dag en we appen!
-
05 Maart 2014 - 17:03
Marlijn:
Ja Yvonne, had het zelf ook niet verwacht, veeel mensen zeggen altijd dat je zo verandert als je eenmaal uit huis bent. Nou dat klopt echt haha.
En papa, zie er ook echt naar uit om jullie te zien. Luc zal het hier heel erg mooi vinden, dat weet ik zeker :!
En mama haha ja we zijn echt in love town geweest. De nieuwe gast is alweer vertrokken, een paar katten hebben zijn plaats in genomen haha.
Heb de proeves nog niet klaar, maar je mag er helaas maar 1 tegelijk doen!
Groetjes aan die kant ♡♡ -
31 Maart 2014 - 19:45
Anja Mensink:
Hai Marlijn
Wat een leuke verhalen lees ik. (ook gruwelverhalen) Gaat het nog steeds goed met je? Oma mist jou wel. Als ze jou naam hoort zegt ze gelijk "oh koomp Marlijn gauw wier"
Hoop dat je het lukt met al die proeves, flink je best maar doen. (doe je wel)
In de grote stad Reutum is ook alles oke, en met Chiel ook, die reist daar heel wat af.
Geniet er van, en pas goed op jezelf, we willen elkaar toch gezond en wel weerzien toch?
Dikke knuffel van ons! Greetz Anja -
31 Maart 2014 - 19:53
Marlijn:
Hee Anja!
Haha er zitten leuke verhalen tussen, maar inderdaad ook minder leuke verhalen haha. We hebben nu (inmiddels) als bijna 3 weken een rat in huis!! Maar we kunnen hem niet vinden :(!
Proeves komt zeker goed, we worden goed begeleid en ze willen ons helpen waar mogelijk, dus dat is heel erg fijn.
Wat fijn om te horen dat alles goed is in Reutum, kun je al een beetje wennen aan een kind-leeg huis haha? Of ga je veel naar Tubbergen haha ? Ik zie alles wat Chiel doet, heel interessant, hij heeft het volgens mij echt heel erg naar zijn zin, mooi om te zien!
En oh, oh, oh... ik weet het van oma, ik belde haar laatst op, op haar verjaardag, ze vroeg waarom ik er niet was, en hoe lang het nog duurde voor ik weer thuis kwam. Toen ik zei dat dat nog ruim 4 maand ging duren, slaagde ze een diepe zucht, ze vroeg waar ik op dat moment was :" in Engeland oma". Ja dat vond ze toch wel heel erg ver weg en jammer. Ik heb vervolgens opgehangen en ruim een uur gehuild, niet om heimwee ofzo, maar puur omdat het toch wel beseft dat ik echt 'weg' ben en dat ze me zo mist haha.
Ik hoop jullie snel weer te zien.
Heel veel groetjes aan die kant ♡♡
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
